Flowjob - Θα ΄θελα

Θα θελα

να σπάσω δεσμά, κλουβιά κ κάγκελα 

σ' αυτό τον κόσμο θα θελα να χτίσω ένα δικό μου παραμύθι 

να σπάσω τη λήθη

να κάνω ότι κάνουν οι λίγοι, όχι οι πολλοί

να μην πηγαίνω με τα πλήθη

να ορίσω το ταξίδι, τους κανόνες, το παιχνίδι 

μόνο την καρδιά μου ν ακούω, κανείς να μη με πείθει

κανείς, να ψάξω μόνος μακριά απ τα βιβλία τους

να βρω τη γνώση που δε μου χουν δώσει στα σχολεία τους

να βρω έναν δικό μου υπαρκτό Θεό

που να μη ζει στον ουρανό μα στην ανάσα κ το πνεύμα μου

στο αίμα μου και μέσα μου

στο λάθος κ στο ψέμα μου

στο πάθος κ στο τέρμα μου

στους στίχους κ στην πένα μου

Θα θελα τόσο να ξεφύγω για λίγο από τα πρότυπα του κόσμου αυτού

κ ανταυτού

να ζήσω αλλού 

με άλλους κανόνες που δεν φυλακίζουνε το νου

που να ναι προϊόν δικής μου σκέψης κ όχι σκέψης αλλουνού

να φτιάξω

δικές μου λέξεις για να περιγράψω την αγάπη τη θέληση

τον θάνατο, την γέννηση

το όμορφο, το άσχημο

το βλάσφημο ,το ήρεμο

το άγριο, το εφήμερο

να ζήσω δίχως αύριο

να μπω σ έναν παράδεισο μικρό

δίχως καρπό απαγορευμένο

δίχως απωθημένο, δίχως φίδια

δίχως φόβο, δίχως ζήλεια

μόνος στο δρόμο να περπατώ κ ν αγαπώ μονάχα αυτά που αξίζουνε

πώς να στο πω με λέξεις να πιστέψεις πως μπορείς να αμφισβητείς

τις γνώσεις που σου δώσαν να μασήσεις

την αλήθεια να ξέρεις δε γνωρίζει κανείς

γι αυτό πλάσε τον κόσμο σου κ ίσως εκεί την συναντήσεις.
Θα θελα ανάμεσα σε γη, ουρανό και σύμπαν να πετάξω

αυτά που μου είπαν κ με πείσανε, με τους φόβους που μου φόρτωσαν

να βρω το γέλιο εκείνο που μου σκότωσαν

την ευτυχία μου να πάρω πίσω

όλα τα χρόνια που χαράμισα

κι ας άργησα, το ξέρω

όμως μπορώ κ όμως το θέλω

να βγάλω από τις πλάτες την ρετσινιά του κοινού θνητού

ξανά κεφάλι να σηκώσω για να τους δείξω πως

δεν ήμουν ούτε θα γίνω ποτέ γρανάζι τους

μπορώ εγώ να αποφασίσω τι αγαπώ, και τι μισώ, τι σέβομαι

τι σιχαίνομαι, πια δε ντρέπομαι

ούτε πρόκειται ποτέ να ντραπώ

για ότι κάνω κ ότι πω

είναι η ζωή μου κ έτσι θέλω να τη ζω

οι συμβουλές που δώσατε

τα λόγια σας, οι γνώμες σας 

πήρανε ενοχές μονάχα κ φόβους άρρωστους

γι αυτό κ εγώ τα βράδια εφιάλτες θερίζω

με αυταπάτες γονατίζω

γνωρίζω δαίμονες άγνωστους

θέλω ν αρχίσω απ την αρχή μια ζωή καινούργια

να χτίσω μόνος γρίφους

να περπατήσω πάνω απ τα σύννεφα του σήμερα που πλάσατε

να προσπαθήσω κ να κρατήσω μοναχά αυτά που εκτίμησα

εγώ φεύγω, τις μηχανές βάζω μπροστά για να χαθώ στο αχανές

μαζί μου έλα άμα τ αντέχεις κι αν το θες

εδώ βλέπεις το παιχνίδι έχει χαθεί προ πολλού

γιατί έχουν σπείρει πια την νέκρα τους παντού