Detro - Χάρτινα πρόσωπα (feat. ΔΠΘ)

Detro
Οταν θα ακουσεις τις νεκρες ψυχες να τραγουδανε
οταν θα βλεπεις πορφυρα ποταμια να κυλανε
οταν θα δεις πως η χαρα ηταν απλως μια μασκα
οταν τα ονειρα σου θα γινουνε μαυρα κι ασπρα
τις νυχτες θα ευχεσαι να μην ξαναξυπνησεις
μεσα στον καθρεφτη θα κοιτας και θα λυγιζεις
οταν το σκοταδι θα γινεται φως
τοτε θα καταλαβεις οτι εισαι ζωντανος
χαρτινα προσωπα σε αδεια κεφαλια
απροσωπα κεφαλια γεματα απο μπουκαλια
ξενερωμα απο το ξημερωμα στη νυχτα
τουλαχιστον σαν Νικος οφθαλμαπατες δεν ειχα
σαν κλοουν ακροβατω μια ζωη σε μια μπαλα
που καποιος της ζωγραφισε δυο ματια μεγαλα
κι ενα τεραστιο χαμογελο μια περιεργα χαμογελαστη φατσα
ειναι η γη που ζουμε και ειναι ανωφελο να μεινεις λυπημενος
τιποτα δε βγαζεις με τη θλιψη
χαμογελα μα μεσα σου θα μενεις παντα θλιμμενος
τα αναθυμιασματα που σκοτωνουν την λογικη
αλλα ειναι εκει
για να σε παρασυρουνε σε μια χαρα εξωπραγματικη
ξεγελασε τον εαυτο σου τωρα που μπορεις με το να βυθιστεις μεσ' στον ωκεανο
της προσχαιρα προστυχης ευχαριστησης
πνιγωντας μεσα το καθε ιχνος συνειδησης
η παρε στυλ καποιων κωμικων για προτυπα
ο τζοκερ και ο μιμος να ξερεις πως εχουνε προωπικοτητα
ομως δεν τη δειχνουνε στον κοσμο γιατι η διασκεδαση τους θα χαλασει
θυμασαι που σου ελεγα πως ολα ηταν ενταξει?
ε δεν ηταν!
ο Νικος τα 'χει χασει ειπαν κι ακομα το λενε
ποτε σας τον Νικολη δε γνωρισατε
δεν ξερετε οι εσωκλειστοι ποσο δυσκολα κλαινε
ψυχικη παραμορφωση απο συγκρουσεις συναισθηματων
στην χωρα του ποτε που μεταλλαχτηκε σε χωρα ψυχολογικων τραυματων
ο χρονος δεν περναει εδω, εδω δεν παιζει αυριο και χτες
εδω πολλα αδερφια γινανε απλες σκιες
ξερεις τι?
μαλλον ητανε τυφλες
και ακουσαν για φρικες για φιγουρες τραγικες που σερνανε αλυσιδες

ΔΠΘ
Ειναι σαν να στεκομαι ωρα διπλα σου και εσυ δε μ' ειδες
τις αδειες σελιδες
που μερα τη μερα γεμιζω
φερνω εικονες στον λογο μου
μενω σ' αυτα που 'χω πει πιστος και σου θυμιζω
πως απο τη φυση του αυτοκαταστροφικος γεννιεται
ζει μα χαλιεται
αν εχει τσιπα το κρατα χαμηλα ειδαλλιως πουλιεται
στην εποχη που τα παντα παιρνουν τιμη
συγκατοικοι στην τρελα που το μονο που υποχωρησε απο τοτε ειναι η ακμη
και εχουν περασει τοσοι φιλοι τη γραμμη που μας χωριζει
μα ακομα ακουω καποια φωνη που μεσ' στα αυτια παρανοιες ψιθυριζει
σε μια τρυπα πισω απ'τη συνειδηση μου
μου 'ναι τοσο δυσκολο να καταλαβω τι μου λετε
καποιες φορες μοιαζει χαμενος κοπος το να προσπαθεις να επικοινωνησεις με καποιον που δε μιλιεται
δινω τον καλυτερο μου εαυτο
μα περ' απ' αυτο
ανασαινω, ζω, μισω, αγαπω
σ' ενα κοσμο που θα 'λεγα αρκετα πλαστικο
δε προσπαθω πια τιποτα να βρω
καταλαβα πως ολα ειναι εδω και τωρα
λεπτο το λεπτο ωρα με την ωρα
παιρνω ωθηση
βγαινω με φορα γαμα τη προωθηση
γραφω οσα ζω παλευοντας να ανεβω μια ανηφορα
μας φτιαξαν περιβαλλον στηνοντας βιτρινες κατα μηκος της επεκτασης του εγω
που οταν δεν εχει αναγκες τις δημιουργει
ειμαστε ελευθεροι μα και ριζωμενοι στη γη
κι αντε να δουμε που θα μας βγει
πνιγω την οργη
οταν βρισκομα σε νου καταστολη
κοσμοι αναποδοι το σημερα συνεπεια του χτες
αναμνησεις καλες και κακες
χαρτινα προσωπα που συνανταμε στις αστικες φυλακες
κρυβουν την εκφραση, προθεση
εγω κι εσυ ειναι μια αλλη υποθεση
μα στην πλειοψηφια
οι ανθρωποι εχουν ταση να φορανε προσωπεια
με σκοπο να κρυψουν τα αληθινα συναισθηματα τους
τα καθημερινα και ασχημα εγκληματα τους
το προβληματα που τους απασχολουν
αγνωστοι μεταξυ τους μα θορυβο κοινο προκαλουν
καθως κινουν ανεκφραστα ακανονιστη η πορεια που ακολουθουν