Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Μανιακός - Παιδί Της Νύχτας

Χάνω το νου μου κάθε βράδυ περπατώ το δρόμο για την κόλαση
Κοντά στο τέλος είμαι νύχτα τέλος για κάθε συναίσθημα μου ζήτα
Δεν έχω τίποτα να δώσω Αθήνα παιδί σου μα μεγάλωσα δίχως να σ’ έχω δίπλα
Κάνναβης καύση μες την αλάνα μεθυσμένος είμαι τσίτα
Ματιές δικάζουν το μέλλον των ματιών αν θέλεις κοίτα με
Έχω καύλες ακόμη και πίτα
Μες την σιωπή το βήμα μου γίνεται θόρυβος φωνές ακούγονται μέσα απ’ τα σπίτια
Μάτια που κοιτούν πίσω από κάγκελα βλέπουν μισή αλήθεια
Είδα τα πάντα στο δρόμο εκτός από τη χλίδα μόνο
Γι’ αυτό να ξέρεις για μένα γίναν τα χείλη σου στα χείλη μου για μένα οξυγόνο , νύχτα
Ήταν σαν όνειρο μα θυμάμαι τα πάντα τώρα μέσα στον πόλεμο μα δεν έγινα θύμα
ποτέ μου δεν έδωσα τον αδελφό μου για το χρήμα
πάνω στη ζάλη μου παίζω τα πάντα χύμα , αυτά τα φώτα μου θολώνουν το τοπίο
γύρω μου σκοτάδι και έχει κρύο τίποτα δεν είναι αστείο , πάντα ζάντα
τα αδέλφια μου με ξέρουν δε φωνάζω σαν μαλάκας για να τους το παίζω μάγκας
δες δε βγαίνω κάρτα μεθώ πριν απ ‘ το χάραμα πεθαίνω και πάλι τη νύχτα ζωντανεύω
για να κάνω κουμάντα περνώ απαρατήρητος αν θέλω δε με βλέπεις και
αν έχεις φράγκα ψιλέ να προσέχεις δε κρατάνε όλα για πάντα
είδα το φως μου μια νύχτα μέσα στα πάρκα
Γράφω κάτω απ ‘ την σελήνη αναγκάζομαι ότι μου ‘χει μείνει
Είναι παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
Τη νύχτα βγαίνω απ’ την παγωμένη λίμνη
Γράφω κάτω απ ‘ την σελήνη αναγκάζομαι ότι μου ‘χει μείνει
Είναι παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
Τη νύχτα βγαίνω απ’ την παγωμένη λίμνη
Δεν πόνεσα φιλέ βγήκα απ’ την μήτρα φόνισσας
Όλοι σας πνίγεστε μεσά στην πόλη σας
Έμενα δεν με ξέρετε πια και δεν φοβάμαι να πεθάνω
Πόσο δεν το φαντάζεσαι καν δεν αποσύρομαι το χάραμα
Δεν βρίσκω ύπνο μα όταν ανοίγω τα μάτια πρέπει να φύγω
Για πόσο ακόμα θα κρύβομαι από τον ήλιο
Γίνομαι λάδι στη φωτιά δεν τη σβήνω
Του μεθυσμένου το χαμόγελο είναι ψέμα
Και εφόσον με κοιτάς θα τρέχει θέμα
Άσε με να σου πω μπήκα μόνο με τον αδελφό μου σε είκοσι άτομα
Δεν το μετανιώνω ούτε λεπτό
Περνούν εικόνες βροχή πάνω απ’ τα μάτια μου
πάνω στα χείλη μου πέφτουν σταγόνες χημείες
πάνε χειμώνες παγωμένοι χειμώνες
που με βρήκανε τη νύχτα κάτω απ’ τις πευκοβελόνες
δε μπουσουλάω πατώ τα βήματα πατώντας τσίτες
κάτω από την πανσέληνο μεθάω
πάνω σε μνήμες τα λόγια μου σημάδια λεπίδες ματωμένα κρεβάτια κι ελπίδες
είναι θαύμα που θυμάμαι το όνομα μου δε νιώθω μόνος με τον δαίμονα μου
εγώ θυμάμαι το σκοτάδι από τη μήτρα εφόσον δε με νίκησε ποτέ την λένε νύχτα
Γράφω κάτω απ ‘ την σελήνη αναγκάζομαι ότι μου ‘χει μείνει
Είναι παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
Τη νύχτα βγαίνω απ’ την παγωμένη λίμνη
Γράφω κάτω απ ‘ την σελήνη αναγκάζομαι ότι μου ‘χει μείνει
Είναι παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
Τη νύχτα βγαίνω απ’ την παγωμένη λίμνη

Αναζήτηση