Every day the sun comes up around her
She can make the birds sing harmony
Every drop of rain is glad it found her
Heaven must have made her just for me.
Κάθε συχνότητα συχνά κυλάει στις φλέβες ιδιες μέρες, ίδιες ώρες, ίδιες στιγμές δίνει ηχητικές τροφές στο μυαλό μορφές πηγές έμπνευσης στροφές προς νέες κατευθύνσεις απροσδόκητες ύλες μετάλλαξης κάθομαι σε θέση παρανάλωσης πυρός κοινός αποτυπώνω ό,τι νιώθω βρίσκω πάλι τρόπο να αδειάσω τα μέσα μου στα κοινότυπα παράθυρα βγαίνω μέσα απ’ τα άδυτα απληστα σκέφτηκα, διάλυσα τα πράγματα ανώδυνα τόλμησα να της ζητήσω να μου κάνει συντροφιά και αυτή με πήρε αγκαλιά και με πέταξε ψηλά μου ψιθυρίζει ξέχνα τα πάντα κοιτά μακριά και σώπα όταν τα πράγματα ανοίγουν να γεμίζεις με σαραντατέσσερα και εκατό κύκλους ήχους που σου αρέσουν πάρτους σκόπιμα γιατί τα πάντα θα εγκαταστήσουν κάποιο πόρισμα που στρέφει ανθρώπους δίχως έχθρα η μουσική τα καταφέρνει ενω χάρη στο ζητώ προς το πρόσωπο που πήρε την ψυχή μου μέσα στο όνειρο ζω το ρυθμό και ίσως κάποια μέρα βυθιστώ για πάντα μέσα στο ακατόρθωτο ίσως κάποια μέρα με αγαπήσει ναι.
Είναι σαν παραμυθι που πρωταγωνιστώ ξανά, ζήσαν καλά μα ζω καλύτερα γιατί έχω πάντα κάποια μορφή που με γεμίζει με χαρά εκτός άμα αφήνω την συνείδηση μου να κυλά με στάλα (x2)
Συγνώμη για την τωρινή εγκατάλειψη μα ο χρόνος δεν είναι χρήμα μα κλέβει λίγη ελπίδα προσπάθησα για λίγο να σκεφτώ το πως είναι να επιζώ από το στόμα της πόλης αφιλόξενης, πόλης εκτός μένω κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους παραμένω μα έτσι θέλω και το σώμα και ό,τι μου προσφέρεις το κρατώ σαν να πήρα την πρώτη θέση στον ατέλειωτο για μένα αγώνα ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τη μέρα που γνώρισα το πρόσωπό σου είχα παρθεί από τις αρμονικές κουβέντες σου και σου ‘πα πως ακολούθα με στις σκέψεις συνεχώς ευτυχώς το ‘κανες ένιωσες κάθε φόβο και έδιωξες όρισες ρότα που οδηγεί σε ό,τι λησμόνησες ορθά κοφτά λόγια από σένα σε μένα καθιστά ολοκληρωτικά τα πάντα εσώψυχα τη στιγμη σου νόσημα και οι μπότες καρδιά τα ταμπούρα δέντρα που ‘σπαν από τα δείγματα που σκαν από ανέμους βροντά μας κρατούν ανώδυνα σε ό,τι κρατά τα συναισθήματα μου ζωντανά ακλόνητα μέρες ώθησης στα απόμερα μέρη κρατώ γερά στο χέρι τα όνειρα.
Είναι σαν παραμυθι που πρωταγωνιστώ ξανά, ζήσαν καλά μα ζω καλύτερα γιατί έχω πάντα κάποια μορφή που με γεμίζει με χαρά εκτός άμα αφήνω την συνείδηση μου να κυλά με στάλα (x2)
Βλέπω πως είναι να ανασαίνεις επιτέλους βρήκα τον τρόπο σε όλο τον κόσμο τόπο και μπήκα μες την καθημερινότητα σου αλλάζοντας τ’ ασπρόμαυρα πετώντας τα σκοτεινά γέλια βλέπω τα πλάνα να αλλάζουν πια κοίτα ψηλά πέφτω ομαλά σαν φάντασμα μέσα μου περνάν οι λέξεις σου βλέπω αμοντάριστα πλάνα χαρά νιώθω στον ψυχικό μου κόσμο καθώς πιάνω ξανά πόστο στο πρόσωπο σου απέναντι χαμόγελο προσπαθώ να βρω προσεγγίζω και ίσως να σ’ αγγίξω μες τα συναισθήματα σου καθώς όρισα τον χρόνο που θα ‘ρθω να σε βρω μένω απροσκάλεστος ο πλανήτης μένει σταθερός γιατί ερωτεύτηκε τον ήλιο κι είναι ευχάριστος άριστος συλλογισμός ενάρετος άνετος παραμένω καθώς βλέπω πως χάνω τ’ έδαφος ενώ κοιτάς ανάσα παίρνω τη γλώσσα μου δένω και ξεφεύγω… το μόνο που θέλω να κάνω να βρω λίγο θάρρος για να καταφέρω να εκφέρω ό,τι νιώθω τα πάντα τριγύρω γυρίζουν και ξέρω το λόγο καθώς συνοδεύω δεκάδες κινήσεις μένοντας αδιάφορες μένουν κάποιες στιγμές που είναι ενάντια σ' αυτό που μου μένει πάντα στο μυαλό κάθε μέρα είναι κάποιες εικόνες ακλόνητες οντότητες που ζείτε σαν κοινότητες αφόρητες σκατά προσωπικότητες δεν φτάνουν οι πιστωτικές για τις χαρές ατρόμητες πληγές βρήκα νιώσε τις και συ κι ίσως γλιτώσεις απ’ την ήττα.
Είναι σαν παραμυθι που πρωταγωνιστώ ξανά, ζήσαν καλά μα ζω καλύτερα γιατί έχω πάντα κάποια μορφή που με γεμίζει με χαρά εκτός άμα αφήνω την συνείδηση μου να κυλά με στάλα (x2)
She can make the birds sing harmony
Every drop of rain is glad it found her
Heaven must have made her just for me.
Κάθε συχνότητα συχνά κυλάει στις φλέβες ιδιες μέρες, ίδιες ώρες, ίδιες στιγμές δίνει ηχητικές τροφές στο μυαλό μορφές πηγές έμπνευσης στροφές προς νέες κατευθύνσεις απροσδόκητες ύλες μετάλλαξης κάθομαι σε θέση παρανάλωσης πυρός κοινός αποτυπώνω ό,τι νιώθω βρίσκω πάλι τρόπο να αδειάσω τα μέσα μου στα κοινότυπα παράθυρα βγαίνω μέσα απ’ τα άδυτα απληστα σκέφτηκα, διάλυσα τα πράγματα ανώδυνα τόλμησα να της ζητήσω να μου κάνει συντροφιά και αυτή με πήρε αγκαλιά και με πέταξε ψηλά μου ψιθυρίζει ξέχνα τα πάντα κοιτά μακριά και σώπα όταν τα πράγματα ανοίγουν να γεμίζεις με σαραντατέσσερα και εκατό κύκλους ήχους που σου αρέσουν πάρτους σκόπιμα γιατί τα πάντα θα εγκαταστήσουν κάποιο πόρισμα που στρέφει ανθρώπους δίχως έχθρα η μουσική τα καταφέρνει ενω χάρη στο ζητώ προς το πρόσωπο που πήρε την ψυχή μου μέσα στο όνειρο ζω το ρυθμό και ίσως κάποια μέρα βυθιστώ για πάντα μέσα στο ακατόρθωτο ίσως κάποια μέρα με αγαπήσει ναι.
Είναι σαν παραμυθι που πρωταγωνιστώ ξανά, ζήσαν καλά μα ζω καλύτερα γιατί έχω πάντα κάποια μορφή που με γεμίζει με χαρά εκτός άμα αφήνω την συνείδηση μου να κυλά με στάλα (x2)
Συγνώμη για την τωρινή εγκατάλειψη μα ο χρόνος δεν είναι χρήμα μα κλέβει λίγη ελπίδα προσπάθησα για λίγο να σκεφτώ το πως είναι να επιζώ από το στόμα της πόλης αφιλόξενης, πόλης εκτός μένω κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους παραμένω μα έτσι θέλω και το σώμα και ό,τι μου προσφέρεις το κρατώ σαν να πήρα την πρώτη θέση στον ατέλειωτο για μένα αγώνα ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τη μέρα που γνώρισα το πρόσωπό σου είχα παρθεί από τις αρμονικές κουβέντες σου και σου ‘πα πως ακολούθα με στις σκέψεις συνεχώς ευτυχώς το ‘κανες ένιωσες κάθε φόβο και έδιωξες όρισες ρότα που οδηγεί σε ό,τι λησμόνησες ορθά κοφτά λόγια από σένα σε μένα καθιστά ολοκληρωτικά τα πάντα εσώψυχα τη στιγμη σου νόσημα και οι μπότες καρδιά τα ταμπούρα δέντρα που ‘σπαν από τα δείγματα που σκαν από ανέμους βροντά μας κρατούν ανώδυνα σε ό,τι κρατά τα συναισθήματα μου ζωντανά ακλόνητα μέρες ώθησης στα απόμερα μέρη κρατώ γερά στο χέρι τα όνειρα.
Είναι σαν παραμυθι που πρωταγωνιστώ ξανά, ζήσαν καλά μα ζω καλύτερα γιατί έχω πάντα κάποια μορφή που με γεμίζει με χαρά εκτός άμα αφήνω την συνείδηση μου να κυλά με στάλα (x2)
Βλέπω πως είναι να ανασαίνεις επιτέλους βρήκα τον τρόπο σε όλο τον κόσμο τόπο και μπήκα μες την καθημερινότητα σου αλλάζοντας τ’ ασπρόμαυρα πετώντας τα σκοτεινά γέλια βλέπω τα πλάνα να αλλάζουν πια κοίτα ψηλά πέφτω ομαλά σαν φάντασμα μέσα μου περνάν οι λέξεις σου βλέπω αμοντάριστα πλάνα χαρά νιώθω στον ψυχικό μου κόσμο καθώς πιάνω ξανά πόστο στο πρόσωπο σου απέναντι χαμόγελο προσπαθώ να βρω προσεγγίζω και ίσως να σ’ αγγίξω μες τα συναισθήματα σου καθώς όρισα τον χρόνο που θα ‘ρθω να σε βρω μένω απροσκάλεστος ο πλανήτης μένει σταθερός γιατί ερωτεύτηκε τον ήλιο κι είναι ευχάριστος άριστος συλλογισμός ενάρετος άνετος παραμένω καθώς βλέπω πως χάνω τ’ έδαφος ενώ κοιτάς ανάσα παίρνω τη γλώσσα μου δένω και ξεφεύγω… το μόνο που θέλω να κάνω να βρω λίγο θάρρος για να καταφέρω να εκφέρω ό,τι νιώθω τα πάντα τριγύρω γυρίζουν και ξέρω το λόγο καθώς συνοδεύω δεκάδες κινήσεις μένοντας αδιάφορες μένουν κάποιες στιγμές που είναι ενάντια σ' αυτό που μου μένει πάντα στο μυαλό κάθε μέρα είναι κάποιες εικόνες ακλόνητες οντότητες που ζείτε σαν κοινότητες αφόρητες σκατά προσωπικότητες δεν φτάνουν οι πιστωτικές για τις χαρές ατρόμητες πληγές βρήκα νιώσε τις και συ κι ίσως γλιτώσεις απ’ την ήττα.
Είναι σαν παραμυθι που πρωταγωνιστώ ξανά, ζήσαν καλά μα ζω καλύτερα γιατί έχω πάντα κάποια μορφή που με γεμίζει με χαρά εκτός άμα αφήνω την συνείδηση μου να κυλά με στάλα (x2)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου