δένω παπούτσια φεύγω, ο κόσμος απόψε μου μοιάζει πρόκληση
πηγαίνω στάση κι ανάβω τσιγάρο απόλαυση
κάνω σήμα στον οδηγό σταματά, ανεβαίνω
απ' το παράθυρο κοιτώ καθιστός
δίπλα μου μυρίζω τ' άρωμα που σου 'χα πάρει πρόπερσι
ξυπν' αναμνησεις
κολλητά παντελόνια κωλάρα τα φοραν ανήλικα φωνάζουν αν θα με γαμησεις
καταλήξεις μάζα νεκροζωντανων να κατεβαίνουν κέντρο, κράχτες θέλουν να ψωνίσεις
τόσα πολλά ν'αποφασισεις
προχωρώντας ακούς απ'των μπάτσων τους ασύρματους ενδείξεις
βλέπω λίγο πιο κάτω βρώμικο πουλανε, το ζηλεύω
άδειο ψυγείο, δεν ξέρω κι άλλωστε να μαγειρεύω
τόσα πολλά για να τα ξέρω, συνεχίζω κάτι να γυρεύω
θέλω γυναίκα αμαρτωλή χωρίς απαίτηση μετά να την βολευω,ε
μέσα από τοίχους βλέπω, μάλλον τρίτη όραση
είδα, βομβαρδισμοί στη βουλή επικρατεί μια κόλαση
η αιτία δεν έχω όρεξη, τέχνης επώαση
στην τσάντα σπρέι, τον λόγο βάφω, τρεξίματος βλέπω απόδοση
καλά να περάσω επιμένω
γι' αυτό που θελα δεν επεμβαίνω
ένας γέρος περίεργος που με κοιτά σα να του χω πειράξει τα νιάτα του κλέβω
τη βρόμικη Αθήνα καλά και της κάνω, ρυπαίνω
η ανάσα μου αρκεί τον αέρα σας να παίρνω
περί πολιτισμούς τ'ακουω και κλαίω
τόση συγκίνηση που πα να καθαρίσω απ' το δρόμο κανένα σεο
μεγάλη η νύχτα κι έχουμε αμοιβαίο
το ότι μισώ την μέρα μου στο κρεβάτι επιπλέω
τώρα που το πα
τέλος δρομολόγια, πρέπει να γυρίσω σπίτι μάλλον με τα πόδια
στ' ακουστικά βάζω από μας, λίγα τα λόγια
η σκέψη μου μουντή μυρίζοντας πράγματα ψόφια
στο τέλος φτάνω, για ύπνο θα πάω
επόμενο εικοσιτετράωρο θα περιμένω ανυπόμονος να το ζήσω και κάποια ιδέα να συλλαμβάνω
δύσκολος ο κόσμος, εύκολη η φυγή
γράφω στο μπλοκ μου γιατί θα μου χρειαστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου