μοιαζω ακομα με τον πιτσιρικα μεσα στα στενα
ισως τελικα να μην ψηλωσα συνειδητα
ειχα προβληματα στην πλατη που με σπρωχναν χαμηλα
φιλοι μου χαθηκανε
και μονος συντροφος στο σκοτος η σκεψη πως καποτε ονειρευτηκαμε
θα το 'χει η μοιρα τους μου 'πανε οι σκιες
οι επιλογες στις γειτονιες ειναι λιγες για τις δραχμες
πουλαν θανατο δεν αδικω προσωπικα εγω
δεν εχω φιλους που να διαθετουν εξοχικο
κι ειμαι μονος, μονος στην πλατεια νιωθω φοβο
για το μελλον μεχρι τωρα ειδα πονο μονο πονο
μονο πονο οσο με βασταει η φωνη μου
οσο ξερω πως πονανε για μενα οι ανθρωποι μου
και θελω πισω τις παλιες καλες στιγμες μου
τον παππου μου να χαμογελαει για ακομη μια φορα
τις φοβιες να 'ναι μαζι ξανα
τον Νικο εξω απο τα καγκελα
αναθεμα μονο ονειρα ανεκπληρωτα
για παπλωμα σ' αυτους που κοιμηθηκανε νωρις
κι εγω στο χαραμα μοναχος μου στην πολη των mcs
αναπολω, βρεχει γαμω
δικαιολογω το κλαμα μου ως συμπαρασταση στον ουρανο
γιατι ο Δημητρης δουλευε απ' τα οκτω
μιας κι ο πατερας πεθανε απο ζαπρε ενα πρωινο
τωρα ο Δημητρης ειναι σκοπια στον στρατο
πουλησε το κινητο για την δοση του νιωθεις bro
κι εγω ακομα να ψαχνω να βρω αγαπη
σε καθε δακρυ φως για εξοδο απ' το μονοπατι
Mastigo ηταν να γραψουμε μαζι αυτο το κομματι
μα εκανες λαθη και φυσικο ηταν να γινει σημαδι
γιατι οι μπατσοι πρεπει να δικαιολογησουνε μισθο
και διαλεγουνε παιδια απο το σκοταδι γι' αυτο.
Καθημερινα ψαχνουμε ακρη να σηκωσουμε κεφαλι να
κανουμε τα ονειρα μας αληθινα
μια γενια που δεν εμαθε λεξεις οπως χαρα
ειλικρινα και δεν μιλω προσωπικα.
Καθημερινα ψαχνουμε ακρη να σηκωσουμε κεφαλι να
κανουμε τα ονειρα μας αληθινα
μια γενια που δεν εμαθε λεξεις οπως χαρα
ειλικρινα η επιβιωση ματαιη στα στενα. (Χ2)
Κλεινω τα ματια μου αναβω το τσιγαρο τελικα το τελευταιο
χαλαλι κι ας μην παιζουν λεφτα
νιωθω πως γερασα κι ας ειμαι ακομη δεκαεννια
μετρω αναριθμητες κοπελες που μου παιξαν πουστια
αν δωσω ονοματα θα βαζουν τραμπουκους να απειλουν
εγω κουραστηκα νομιζω πως κι αυτες θα κουραστουν
κι ομως η λεξη αγαπη εχει παρεξηγηθει
σε μια πολη που ανταλλαζεται ψυχη για το χαρτι
εχω νιωσει κι εχω δει να συλλαμβανουν απο καρφωτη
τον κολλητο μου και την μανα του να αυτοκτονει
πες το κομπλεξ δεν εζησα καλα δεν χαμογελαγα συχνα
απ' τα δεκατρια μου χρονια ειμαι στην δουλεια
δεν εδωσα ποτε σκληρα κι αν ζω σκληρα
και δεν μιλω προσωπικα μες στα σκατα
επιπλεει μια ολοκληρη γενια
θαψανε ονειρα απο μικρα παιδια
που καναν πλανα για το πως θα υποδεχτουνε την χαρα
εχω προβλημα και κολλημα και μονιμα θα κραζω το κρατος
τον μπατσο οπως και να 'χει θ' αυθαδιαζω
απο ψυχης πετραλωνιτης εκ γεννετης αλητης
εκ γεννετης γαμιεται καθε ασφαλιτης
γιατι ο Γιωργος ειχε ονειρα, ο Ηλιας ειχε ονειρα
ο Μο ειχε ονειρα, ο Χρηστος ειχε ονειρα
ο Μπιλυ ειχε ονειρα, ο Δανος ειχε ονειρα
ο Τζιμυ ειχε ονειρα, η Ελενη ειχε ονειρα
εγω ειχα ονειρα, εσυ ειχες ονειρα
τα ονοματα δεν λενε κατι μαγκα αφου το προβλημα πιανει ολο το χαρτη
τα αδερφια μου δουλευουν απ' το χαραμα ως το βραδυ
για να βγουν απ' το σκοταδι
σβηνω το τσιγαρο, δακρυζω, νοσταλγω
δυο χρονια αργοτερα ακομη ξυπναω στις οκτω
μες στο στρες που εχει κυριευσει την γενια μας
τελευταια σταγονα ιδρωτα για τα ονειρα μας.
Απο πιτσιρικια παιζαμε μπαλα μαζι εγω κι εσυ ειχες ονειρα οπως και εγω, αυτοσχεδιαζαμε και μας τα σκοτωσαν, το κρατος, μπατσοι, ρουφιανοι, πρεζα, η αναγκη για χρηματα και επιβιωση, δεν εχει σημασια ποιος πολυ ποιος λιγοτερο, ειλικρινα μας τα σκοτωσαν.
Καθημερινα ψαχνουμε ακρη να σηκωσουμε κεφαλι να
κανουμε τα ονειρα μας αληθινα
μια γενια που δεν εμαθε λεξεις οπως χαρα
ειλικρινα και δεν μιλω προσωπικα.
Καθημερινα ψαχνουμε ακρη να σηκωσουμε κεφαλι να
κανουμε τα ονειρα μας αληθινα
μια γενια που δεν εμαθε λεξεις οπως χαρα
ειλικρινα η επιβιωση ματαιη στα στενα. (Χ2)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου