Μανιακός - Χάνσελ

Ακου,
κατω απ τα πευκα
οταν ανοιγω τα ματια μου μονο νεκρα
σαν να γινα παιδι σε λιγα μετρα
καθως τα βηματα μου με οδηγουν στο τελος
ειναι το μονο που θυμαμαι μεθυσμενος
καθως σηκωνομαι νιωθω τη φυση να με κοιταει
και νιωθω την κυστη μου να ποναει
πηρα τη πιστη και συρθηκα μες στο χωμα
ζαλισμενος οταν πισω απ τον θαμνο ειδα το μελλον μου
ενα παλατι καλυμμενο με διαμαντια
μαζευω τις δυναμεις μου και βγαινω απο την καπνα
και βλεπω φως
δε θα μπορουσα να σκεφτω πως υπαρχει κατι τοσο μαγικο
εχει παραθυρα απο φου

και τοιχους ποτισμενους lsd και βλεπω χρωματα παντου

καθως φωναζω

εκατονταδες γυναικες χορευουν διπλα μου ενω χαμογελανε δεν τρομαζω

γινομαι ενα με καθεμια τους σαν να ητανε η τελευταια καθως γλειφω το πατωμα

και ητανε τοσο ομορφα που οταν ησυχασα

εκλεισα τα ματοκλαδα κι αποκοιμηθηκα

οταν ξυπνησα

παγιδευμενος μες στο φουρνο με κομμενη την γλωσσα μου που να ηξερα

ητανε μαγισσα πουτανα οχι πριγκιπισσα

και γω φαι για αυτην αντιστοιχα

ξερω.