(Yo Βήτα Πεις, τώρα θα μπούμε βαθιά μες στο ανθρώπινο μυαλό)
Σκέψεις τρέχουνε μες στο μυαλό θα τρελαθώ. Σκέψεις προβληματίζομαι για το αύριο. Σκέψεις βλέπεις τα’δα όλα μέχρι σήμερα. Λέξεις στο χαρτί, ελευθερώνω συναισθήματα. Σκέψεις, μέσα μου φωνές(ποιον να πιστέψεις;). Σκέψεις, διλλήματα, φοβίες, αντιθέσεις. Σκέψεις δίπλα σου ποιος είναι και έχει βλέψεις. Ο χρόνος δοκιμάζει τις ανθρώπινες μας σχέσεις.
(Φορτσάτος): Ο χρόνος κρίνει και περνά, σημαδεύοντας ότι αγγίζει. Ο χρόνος γιατρεύει, ο χρόνος την αγάπη πνίγει. Μπορεί να φέρει πόνο, στάχτη. Χαρά και δάκρυ φέρνει. Τον θάνατο αναπόφευκτα κάποιο βράδυ θέλει. Βήματα, η ζωή της πόλης μοιάζει με παιχνίδι. Παίζουμε μα πάντα κερδίζουν οι λίγοι. Έτσι πάει, μάχεσαι να ζήσεις έντονα την κάθε στιγμή. Τώρα δες, η αγάπη που’χες χθες σε μίσος καταλήγει. Η πόλη μεριμνεί όλοι να μείνουμε μόνοι κι έρημοι ,γυμνοί μπροστά στο ψύχος, αποξένωση. Στα μυαλά ανθρώπων οργιάζουν οι φοβίες. Πλέον γίνονται γνωριμίες κι από αγγελίες. Yo, πανικός λαμβάνει χρόνο και τόπο στην Αθήνα. Αδερφός στην πλάτη αδερφού μαχαίρι μπήγει, κρίμα. Η πόλη μου’δειξε τόσα πολλά όταν ήμουνα μικρός. Τώρα μπροστά στο χάος πλέον είμαι τυφλός και ασυγκίνητος. Βλέπεις ακόμα ζω για το σήμερα, το’χα πει χθες. Τ’αύριο όμως ήρθε χειρότερο, το περίμενες; Αδέρφια που σταθήκανε δίπλα γίνανε ύαινες, χιμήξαν να σε φάνε όταν είδανε τις δύσκολες. Τα λάθη που’χες κάνει χθες, σήμερα είναι πληγές κι οι πράξεις στο βιβλίο της ζωής είναι ανεξίτηλες. Ο χρόνος κρίνει, ο χρόνος κρίνει…
Σκέψεις τρέχουνε μες στο μυαλό θα τρελαθώ. Σκέψεις προβληματίζομαι για το αύριο. Σκέψεις βλέπεις τα’δα όλα μέχρι σήμερα. Λέξεις στο χαρτί, ελευθερώνω συναισθήματα. Σκέψεις, μέσα μου φωνές(ποιον να πιστέψεις;). Σκέψεις, διλλήματα, φοβίες, αντιθέσεις. Σκέψεις δίπλα σου ποιος είναι και έχει βλέψεις. Ο χρόνος δοκιμάζει τις ανθρώπινες μας σχέσεις.
(Λάμπρος): Από το χθες μέχρι το σήμερα αλλάξανε σχεδόν τα πάντα. Τσιράκια γίναν έμποροι και έμποροι τσιράκια. Ο χρόνος δείχνει, ο χρόνος λέει, ο χρόνος κατατάσσει ποιος παραμένει αλώβητος, ποιος τα πάντα έχει χάσει. Και χάνομαι σε σκέψεις, σκέψεις κι απορίες. Θα κάνω αυτό που θέλω ή θα κάνω αλχημείες; Να προσέχω τις στροφές ή ν’αγχώνομαι σ’ευθείες; Ποιες είναι γιορτές, ποιες; Και ποιες κηδείες; Όλοι γύρω σου αου σφίγγουνε το χέρι και χαμογελάν. Προβλέπουνε για σένα χωρίς να σε ξέρουν καν. Θέλουν να σε ξεζουμίσουν κι ότι έχεις να το φάνε. Δεν κατάλαβες ποτέ ότι αυτοί πάντα πεινάνε. Και τρέχεις, νομίζεις παραμένεις μα αλλάζεις. Καλπάζεις με τις καταστάσεις και τις γύρω τάσεις. Εκτός από τα συν ξέρεις υπάρχουν και τα μείον. Και αν έχεις παραμένει θα το δούμε στο ταμείον. Συναισθήματα σε βρήκαν πληγωμένο μα πιο ώριμο. Φύσηξες και πέσαν όλα σαν να’ταν ντόμινο. Προσοχή να πέσει μέχρι και το τελευταίο. Δεν υπάρχει γυρισμός απλά υπάρχει κάτι νέο. Σκέψεις μες στο μυαλό σου πάντα θα γυρνάνε. Η κρίση σου ν’ακούγεται εκεί που την μετράνε. Κι αν δεν μετράει (χα χα) πλέον για κανένα είναι νόμος πως υπήρξες απλά ήσουν ένα ψέμα.
Σκέψεις τρέχουνε μες στο μυαλό θα τρελαθώ. Σκέψεις προβληματίζομαι για το αύριο. Σκέψεις βλέπεις τα’δα όλα μέχρι σήμερα. Λέξεις στο χαρτί, ελευθερώνω συναισθήματα. Σκέψεις, μέσα μου φωνές(ποιον να πιστέψεις;). Σκέψεις, διλλήματα, φοβίες, αντιθέσεις. Σκέψεις δίπλα σου ποιος είναι και έχει βλέψεις. Ο χρόνος δοκιμάζει τις ανθρώπινες μας σχέσεις.
(Φορτσάτος): Ο χρόνος κρίνει και περνά, σημαδεύοντας ότι αγγίζει. Ο χρόνος γιατρεύει, ο χρόνος την αγάπη πνίγει. Μπορεί να φέρει πόνο, στάχτη. Χαρά και δάκρυ φέρνει. Τον θάνατο αναπόφευκτα κάποιο βράδυ θέλει. Βήματα, η ζωή της πόλης μοιάζει με παιχνίδι. Παίζουμε μα πάντα κερδίζουν οι λίγοι. Έτσι πάει, μάχεσαι να ζήσεις έντονα την κάθε στιγμή. Τώρα δες, η αγάπη που’χες χθες σε μίσος καταλήγει. Η πόλη μεριμνεί όλοι να μείνουμε μόνοι κι έρημοι ,γυμνοί μπροστά στο ψύχος, αποξένωση. Στα μυαλά ανθρώπων οργιάζουν οι φοβίες. Πλέον γίνονται γνωριμίες κι από αγγελίες. Yo, πανικός λαμβάνει χρόνο και τόπο στην Αθήνα. Αδερφός στην πλάτη αδερφού μαχαίρι μπήγει, κρίμα. Η πόλη μου’δειξε τόσα πολλά όταν ήμουνα μικρός. Τώρα μπροστά στο χάος πλέον είμαι τυφλός και ασυγκίνητος. Βλέπεις ακόμα ζω για το σήμερα, το’χα πει χθες. Τ’αύριο όμως ήρθε χειρότερο, το περίμενες; Αδέρφια που σταθήκανε δίπλα γίνανε ύαινες, χιμήξαν να σε φάνε όταν είδανε τις δύσκολες. Τα λάθη που’χες κάνει χθες, σήμερα είναι πληγές κι οι πράξεις στο βιβλίο της ζωής είναι ανεξίτηλες. Ο χρόνος κρίνει, ο χρόνος κρίνει…
Σκέψεις τρέχουνε μες στο μυαλό θα τρελαθώ. Σκέψεις προβληματίζομαι για το αύριο. Σκέψεις βλέπεις τα’δα όλα μέχρι σήμερα. Λέξεις στο χαρτί, ελευθερώνω συναισθήματα. Σκέψεις, μέσα μου φωνές(ποιον να πιστέψεις;). Σκέψεις, διλλήματα, φοβίες, αντιθέσεις. Σκέψεις δίπλα σου ποιος είναι και έχει βλέψεις. Ο χρόνος δοκιμάζει τις ανθρώπινες μας σχέσεις.
(Λάμπρος): Από το χθες μέχρι το σήμερα αλλάξανε σχεδόν τα πάντα. Τσιράκια γίναν έμποροι και έμποροι τσιράκια. Ο χρόνος δείχνει, ο χρόνος λέει, ο χρόνος κατατάσσει ποιος παραμένει αλώβητος, ποιος τα πάντα έχει χάσει. Και χάνομαι σε σκέψεις, σκέψεις κι απορίες. Θα κάνω αυτό που θέλω ή θα κάνω αλχημείες; Να προσέχω τις στροφές ή ν’αγχώνομαι σ’ευθείες; Ποιες είναι γιορτές, ποιες; Και ποιες κηδείες; Όλοι γύρω σου αου σφίγγουνε το χέρι και χαμογελάν. Προβλέπουνε για σένα χωρίς να σε ξέρουν καν. Θέλουν να σε ξεζουμίσουν κι ότι έχεις να το φάνε. Δεν κατάλαβες ποτέ ότι αυτοί πάντα πεινάνε. Και τρέχεις, νομίζεις παραμένεις μα αλλάζεις. Καλπάζεις με τις καταστάσεις και τις γύρω τάσεις. Εκτός από τα συν ξέρεις υπάρχουν και τα μείον. Και αν έχεις παραμένει θα το δούμε στο ταμείον. Συναισθήματα σε βρήκαν πληγωμένο μα πιο ώριμο. Φύσηξες και πέσαν όλα σαν να’ταν ντόμινο. Προσοχή να πέσει μέχρι και το τελευταίο. Δεν υπάρχει γυρισμός απλά υπάρχει κάτι νέο. Σκέψεις μες στο μυαλό σου πάντα θα γυρνάνε. Η κρίση σου ν’ακούγεται εκεί που την μετράνε. Κι αν δεν μετράει (χα χα) πλέον για κανένα είναι νόμος πως υπήρξες απλά ήσουν ένα ψέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου