FFC - Κατά Ριπάς

Υπάρχουν πράγματα για σένα που δεν τα'χεις πει πουθενά
μέσα σου μένουν θαμένα, μυρίζουνε μοναξιά
Κάνουν παρέα με θλίψη, ντροπή κι ενοχές
πληγώνουν συνέχεια το αύριο και μισούνε το χθες.
Συνήθως παίρνουν τη μορφή από παλιές αναμνήσεις
πρέπει να πληρώσεις για αυτές, πρέπει μελλώς να τις κρύψεις.
Έτσι σε βρίσκει το βράδυ μ'ένα μολύβι στο χέρι
κι απέναντι σου οι τύψεις να σου'χουν στήσει καρτέρι.
Δε θέλω κανέναν κοντά μου, τέρμα τα ψεύτικα λόγια,
προσποιητή η αγάπη, προσποιητή τόσα χρόνια.

Το ξέρω, φταίω και εγώ, κανέναν πια δε χρεώνω
για τη φθαρμένη ψυχή μου, για το χαμένο μου χρόνο.
Είμαι και εγώ ο εαυτός μου, μα το κατάλαβα αργά,
έφτιαξα έναν κόσμο δικό μου κι έτσι περνάω καλά.
Έκανα τον πόνο εχθρό μου και φίλο μου τη μοναξιά
μα πολλές φορές με πληγώνει, που όλα μοιάζουν φθηνά.
Τώρα πια και η αγάπη πουλιέται με άτοκες δόσεις
κι άμα θες να πετύχεις, πρέπει να μπορείς να προδώσεις.
Τώρα που σε όλα τα αισθήματα έχουν κηρύξει εκπτώσεις,
όσο φθήνια αντέχεις, τι σου έχει μείνει να δώσεις.

Πολλές φορές θέλω να φύγω να ζήσω κάπου μακριά
από φλώρους, τσούλες, κινητά και λεφτά,
να ζω απλά έχοντας για στέγη τον καθαρό ουρανό
μα πάντα κάτι με κρατάει κολλημένο εδώ.
Τι κι άμα έβγαλα δίσκο, τα πάντα μείνανε ίδια
οι όροι γίναν σκληροί στης ζωής τα παιχνίδια.
Τόσα πάθη σαν ξυράφι την ψυχή μου έχουν χαράξει
για μάχες που έχω κερδίσει και πολέμους που έχω χάσει.
Μα αυτό που ακόμα νοσταλγώ, είναι η παλιά μου εικόνα
ενός παράξενου παιδιού σε λάθος τόπο και ώρα.
Η ζωή μου ένας δίσκος κολλημένη η βελόνα,
ίδιο τραγούδι καλοκαίρι, ίδιο τραγούδι χειμώνα.

Ίδιο τραγούδι καλοκαίρι, ίδιο τραγούδι χειμώνα.
Ίδιο τραγούδι καλοκαίρι, ίδιο τραγούδι χειμώνα.

Σαν τις στιγμές που χωρίς λόγο απλώς κοιτάζεις τον τοίχο
ψάχνεις φως, ψάχνεις οίκτο, ίσως τον βρεις σε ένα στίχο
ίσως και πάλι χαθείς μες στης ζωής τα μπερδέματα
κι όσο λες την αλήθεια, τόσο πληθαίνουν τα ψέματα.
Κι επιτίθονται, τίθονται υπό περιορισμό όλα όσα είχες μάθει
για το τι θα πει σωστό και τι λάθος, σαν ορκισμένος μονομάχος
στην αρένα του κόσμου στέκεις και πάλι μονάχος με άγχος.
Κι έτσι γίνεται, φθείρεται από το κύμα ο βράχος, αλλάζει,
μεταμορφώνεται μέσα στου χρόνου το βάθος μα προσαρμόζεται,
σώζεται στην ακτή γατζωμένος, να νοιάζεται, δε χρειάζεται
μιας και είναι ταγμένος σε μια αιώνια προσπάθεια χωρίς αρχή και τέλος.
Κάπως έτσι νιώθω και εγώ κολλημένος μέσα στο έλος.

Μα τελικά κατάλαβα πως πρέπει να μας έχουν εθίσει
μέσα σε ένα φαύλο κύκλο που δεν μπορεί να σταματήσει
Ναρκωτικό σκληρό βλέπεις, δεν είναι μόνο η ηρωίνη.
Χρειαζόμαστε όλοι τις δόσεις μας το εγώ ψηλά να μείνει.
Θέλουμε δόσεις εγωισμού, δόσεις φιλοδοξίας, δόσεις υλισμού,
δόσεις ανταρσίας και εξουσίας.
Δόσεις ανδρισμού, δόσεις θηλυκότητας,
δόσεις μιας στολής παιδικής ξεχασμένης αθωότητας.
Η ζωή μου ένας δίσκος, κολλημένη η βελόνα,
ίδιο τραγούδι καλοκαίρι, ίδιο τραγούδι χειμώνα.

Ίδιο τραγούδι καλοκαίρι, ίδιο τραγούδι χειμώνα.
Ίδιο τραγούδι καλοκαίρι, ίδιο τραγούδι χειμώνα.