FFC - Για όσα ελπίζω

Βλέπω τις μέρες να περνάνε μαζί και τα χρόνια
και το ξέρω τώρα πια πως τίποτα δε μένει αιώνια,
υποσχέσεις που δώσαμε και πήραμε παλιά
χαθήκανε μέσα στο χρόνο που ποτέ δε σταματά.
Και νιώθω όλα αυτά τα γέλια που δεν είχανε τέρμα
να είναι τώρα τόσο μακρινά σαν να ‘τανε ψέμα
και μόνο μια χαμένη ελπίδα να προσπαθώ να βρω
μια ελπίδα που χάθηκε μα είμαι ακόμα εδώ.
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ όπως ήμουνα και πρώτα,
μα τώρα νιώθω της ζωής να ‘χω χάσει την πόρτα
και στον παλιό καιρό συνέχεια το μυαλό μου γυρίζει,
σαν να ψάχνει κάπου εκεί για να βρει κάποια λύση,
στις χαρούμενες στιγμές πριν η ζωή μας χτυπήσει,
πριν η ευτυχία σαν αδύναμη φλόγα σβήσει,
λέξεις που ψάχνουν ένα νόημα συνέχεια απελπισμένα
για να εκφράσουν ότι συμβαίνει μόνο μέσα σε μένα,
μ’ αυτές τις λέξεις που είναι σαν ηχώ απ' το παρελθόν,
μια ατέλειωτη ανάγκη που ‘χω για να εκφραστώ
για έναν κόσμο που δεν έχει λάθος και σωστό,
μα ένα μήνυμα απλό.

Ίσως να ζήσω αρκετά για όσα ελπίζω,
να γυρίσω σ’ αυτά που πίσω θα αφήσω
μα είναι κρίμα για όλα αυτά που μένουνε ίδια
και σ’ ένα μνήμα της ζωής κομμένο το νήμα. (x2)

Κάτι νιώθω πάλι να με κατακλύζει αυτό το βράδυ,
όταν ο στίχος γεννιέται μέσα στο σκοτάδι,
όταν βλέπω το μυαλό μου στο χαρτί να καθρεφτίζεται
και τη ψυχή μου με αυτούς τους στίχους να ταυτίζεται,
και βλέπω τον ήλιο σιγά σιγά να προβάλει
κι όμως άλλη μια νύχτα περνάει,
κάποιοι θα κλαίνε και κάποιοι θα γελάνε,
κάποιοι θα θυμούνται και κάποιοι θα ξεχνάνε
αλλά δεν με πειράζει, έμαθα να μη με νοιάζει
για όλα αυτά που είχα και τώρα έχω χάσει,
μα δεν έχω ξεχάσει και δεν έχω αλλάξει
και για όσο αναπνέω εγώ θα είμαι εντάξει,
άνθρωποί έρχονται και φεύγουνε απ’τη ζωή μου
ίσως τελικά ποτέ να μην ήτανε μαζί μου,
σ’ όλα αυτά που περνώ τώρα ψάχνω,
μια αλήθεια να δω μέσα εκεί να χαθώ
σ’ όλα αυτά τα ψεύτικα λόγια που μου κλέψανε χρόνια,
τόσο βαθειά μες το μυαλό μου σαν να υπήρχανε αιώνια
και μια περίεργη διάθεση με διακατέχει,
συμβαίνουν τόσα γύρω μου το μυαλό μου πια δεν αντέχει…

Ίσως να ζήσω αρκετά για όσα ελπίζω,
να γυρίσω σ’ όλα αυτά που πίσω θα αφήσω
μα είναι κρίμα για όλα αυτά που μένουνε ίδια
και σ’ ένα μνήμα της ζωής κομμένο το νήμα. (x2)