Αυτό που ονειρεύομαι εγώ
Δεν είναι να ‘μαι υπουργός σε κάποιο γαλαζοπράσινο καθεστώς
Αυτό που ονειρεύομαι και ζω για να το προσπαθώ
Είναι να γίνoμαι καλύτερος άνθρωπος διαρκώς
Αυτό που ονειρεύομαι από μικρό παιδί
Είναι να μην ειμαι απλός περαστικός απ’ τη γη
Να κάνω κάτι απλο όχι μεγάλο το λιθαράκι μου να βάλω στο οικοδόμημα που λέγεται ζωή
Αυτό που ονειρεύομαι ‘γω δεν είναι σπίτια και χλιδές ούτε μία πανάκριβη Mercedes
Αυτό που ονειρεύομαι και τό ‘χω στόχο ιερό
Είναι ν’ αγγίξω με τους στίχους μου τους άκροατές
Αυτό που ονειρεύομαι από πιτσιρικάς
Είναι να σε δω με πάθος τη ζωή να κοιτάς
Μια σπίθα μόνο μες στη ματιά σου με σεβασμό στα όνειρά σου και σε όσα έχεις ορκιστεί ν’ αγαπάς
Ονειρεύομαι
Μα δεν αιθεροβατώ βατό ή δυσβατο το μονοπάτι μου ακολουθώ
Αρνούμαι να παραιτηθώ και τη μοίρα μου να δεχθώ
Όσο έχω χέρια και μυαλό με το στυλό θα πολεμώ
Για να μπορώ
Να ξέρω πως έφυγα προσπαθώντας
Για να ΄μαι περήφανος για να τα νοιάτα μου γερνώντας
Οι άνθρωποι που μ’ αγαπούν να πουν χαμογελώντας
Ο Ραψωδός Φιλόλογος έφυγε τραγουδώντας
Ονειρεύομαι
Ονειρεύομαι κάτι από παλιά
Τότε που ‘μασταν ακόμα παιδιά
Πριν ο χρόνος έρθει και σκλαβώσει για πάντα αυτά τα όνειρα που ήταν αθώα κι αληθινά
Ονειρεύομαι
Ονειρευομαι κάτι από μικρός τότε που ‘μουν ονειροπόλος τρελός
Αυτό που ονειρεύομαι από παιδάκι είναι να σταματήσει ο κόσμος μας να είναι κακός
Δεν ονειρεύομαι φήμη και φώτα
Δεν είμαι σα πρώτα
Δε θέλω να γευτώ τα λαμπερά γεγονότα
Μα θέλω ν’ αφεθώ στης μουσικής μου τη νότα
Του λαβυρίνθου ν ‘αντικρίσω της εξόδου την πόρτα
Δεν ψάχνω δεσμίδες κρίμα το να ‘χω δεσμά
Δε θέλω σκλάβος να ‘μαι σε υλικά αγαθά
Μα να ‘μαι εντάξει με μένα για να κοιμάμε καλά
Να μη δειλιάζω μπροστά της, στη ζωή που περνά
Να τρίξω τα θεμέλια της κοινωνίας, ναι!
Τη ρίμα που ‘χω ως διαυλο επικοινωνιας, γιε
Στην επανάσταση του στίχου μου να σε μυησω
Να ‘χω δίπλα μου και κάποιον άλλο, σα πολεμήσω
Ονειρεύομαι απλά να μην κάνω πίσω
Και το γόρδιο δεσμό της φυλακής μας να λύσω
Δίχως σπαθί, μ’ επιμονή και με ξυράφι φωνή
Ονειρεύμαι αντίσταση στην υποταγή
Να μη με βγάλει ψεύτη ο χρόνος
Μην είμαι μόνος
γονος στης αμφισβήτισης επόμενος ο πόνος
Κι όπως ο τόνος ανεβαίνει για να γίνει ο φόνος απ’ τ’ αντιπάλου τις φλέβες να πνιγεί στο αίμα ο δρόμος
Δρόμος της φυγής απ’ τα στενα της ντροπής
Που κάποιοι άλλοι σ’ αναγκάσαν να διαβείς να τους πεις
Κι αυτό που ονειρεύομαι μαχόμενος θα βρω την έξοδο μου
Ραπάροντας στο ονειρό μου…
Ονειρεύομαι
Ονειρεύομαι κάτι από παλιά
Τότε που ‘μασταν ακόμα παιδιά
Πριν ο χρόνος έρθει και σκλαβώσει για πάντα αυτά τα όνειρα που ήταν αθώα κι αληθινά
Ονειρεύομαι
Ονειρευομαι κάτι από μικρός τότε που ‘μουν ονειροπόλος τρελός
Αυτό που ονειρεύομαι από παιδάκι είναι να σταματήσει ο κόσμος μας να είναι κακός
(x2)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου