το ποιος φταιει δεν με νοιαζει στο καλο να΄σαι καλα
δεν τρεχει δεν πειραζει εξαλλου ξερω την δουλεια
ολα ερχονται και φευγουν ακριβως σαν τα λεπτα
περασε η ωρα πρεπει να φυγω ξανα
νιωθω να με πιεζουν στο στομαχι με καρφια
θυμαμαι λεξεις και μου γυρνανε τα αντερα
μου σκανε εικονες οταν ημασταν παιδια
να γραψω καθε τι που ειναι μεσ΄το κεφαλι μου
καθε παρανοια που πνιγω μεσ΄τη ζαλη μου
ενας πλανοβιος και εγω μεσα στην πλανη μου
χρονος δεν μου΄μηνε να βγω απ΄το σκοταδι μου
χρονος δεν μοθ΄μηνε για να σε νιωσω αγαπη μου
και τρεχω στα τυφλα μπας και γλυτωσω απο τα λαθη μου
για τελευταια φορα χαζευω τα κομματια μου
και ευχομαι ποτε να μην σε ξαναδω στα ματια μου
Αλλη μια νυχτα θα΄μαι πιτα κατω απο τον ουρανο
κι οσο υπαρχουνε τα αστερια θα΄χω καποιον να μιλω
εχω μεθυσει τον δικο σου αστερισμο
εχω χασει ολα τα βηματα δεν ξερω που θα βγω
Αλλη μια νυχτα θα΄μαι πιτα κατω απο τον ουρανο
κι οσο υπαρχουνε τα αστερια θα΄χω καποιον να μιλω
εχω μεθυσει τον δικο σου αστερισμο
εχω χασει ολα τα βηματα δεν ξερω που θα βγω
Με βρισκεις λιωμα, 5 τα χαραματα σε κωμα
δεν με γνωρισες και δεν με εχεις αναγνωρισει ακομα
μαστουρα που εζησα και η σκυλα με΄χει χρονια
επιδραση που σε΄χει στον ηλιο να λιωνεις χιονια
κ΄εισαι μια ψωφια κουκλα πισω απο βιτρινα
σε ντυνουν οπως θελουνε κι εσυ γελας για χρημα
εισαι καλη και προσελκυεις καθε θυμα
τους φερνεις διπλα σου χωρις να κανεις βημα
αν ζουσα το 70 θα σου΄γραφα καποιο ποιημα
τωρα δεν μιλαμε καθολου αν δεν εχω σημα
ξεχασαν ολοι καπου εδω να αγαπανε
τα συναισθηματα γινανε πληκτρα που χτυπαμε
τα΄χω με΄μας κανε κατι για εμας
ειμαι φυγας απο την πιο σκατα του μισους γενια
κ΄εισαι σκατας και δεν μοιαζω μ΄εσας
δεν εχω τροπυς γενικα κ΄εισαι νεκρος κλινικα
Αλλη μια νυχτα θα΄μαι πιτα κατω απο τον ουρανο
κι οσο υπαρχουνε τα αστερια θα΄χω καποιον να μιλω
εχω μεθυσει τον δικο σου αστερισμο
εχω χασει ολα τα βηματα δεν ξερω που θα βγω
Αλλη μια νυχτα θα΄μαι πιτα κατω απο τον ουρανο
κι οσο υπαρχουνε τα αστερια θα΄χω καποιον να μιλω
εχω μεθυσει τον δικο σου αστερισμο
εχω χασει ολα τα βηματα δεν ξερω που θα βγω
Το μερος που κρυβεσαι μοιαζει απομερο
εκει σκοτωσε την χαρα το μεγαλυτερο σου ονειρο
ενα ονειρο εφιαλτης, ενα καραβι που βουλιαζει
λιγο πριν να πιασει λιμανι
δωσε μου σεληνης φως, μην με βυθιζεις στο σκοταδι
ποσο δεν γουσταρω απο την στιγμη που ξημερωνει
μεχρι την στιγμη που νυχτωνει , και παλι
ποσο πεθαινω αυτο το βραδυ
ποσο με κουρασε το ρημαδι
στοιχειωμενο δωματιο ενας δαιμονας γυρναει μεσα
και παραμιλαει μπεσα, δεν χανω ελπιδα
ανοιγω τα πανια μου παλευω μεσα στο κυμα
μου πεφτει τοσο βαρυ να ταξιδευω στην αγωνια
δεν εχω φοβιες μα οι σκιες περιμενουνε στην γωνια
και, θα αφεθω ελευθερος να μ΄αγκαλιασουνε
μοιαζουνε ολα να εχουνε το ιδιο χρωμα
ενα γκριζο θολο τοπιο
κυκλοφορει στον αερα μια μυρωδια σαν φρεσκο χωμα
μετα την βροχη και κανει κρυο
αν ειναι δυνατον κοντευω να τρελαθω μεσα στην παρανοια
μεσα στην καρδια μου κρυβω το σκοτος κι αλλον εναν ριο
κατω απ΄την επιφανεια στο γκριζο της πολης πορνειο
ζωγραφιζω τις σκεψεις μου σε τετραδια
ναι, δωριζω το ειναι σε φαντασματα
Αλλη μια νυχτα θα΄μαι πιτα κατω απο τον ουρανο
κι οσο υπαρχουνε τα αστερια θα΄χω καποιον να μιλω
εχω μεθυσει τον δικο σου αστερισμο
εχω χασει ολα τα βηματα δεν ξερω που θα βγω
Αλλη μια νυχτα θα΄μαι πιτα κατω απο τον ουρανο
κι οσο υπαρχουνε τα αστερια θα΄χω καποιον να μιλω
εχω μεθυσει τον δικο σου αστερισμο
εχω χασει ολα τα βηματα δεν ξερω που θα βγω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου